Rozdział IX

Mama zaczęła budzić Caroline.
 - Co...co się stało? - zapytała zaspana.
- Skarbie nie pamiętasz, że dziś jest 6 grudnia? - zapytała ją mama z wielkim uśmiechem.
- Tak! Mikołaj! Nick wstawaj! Musimy szukać prezentów! - Caroline zaczęła zdzierać Nicka z fotela.
- Co? Już wstaje... - mamrotał niewyraźnie.
- Zobaczcie Mikołaj! - zaczęła krzyczeć Caroline wskazując palcem w kierunku drzwi. Na te słowa Nick zerwał się z fotela i z uśmiechem patrzył w postać pokazywaną przez Caroline. Odwróciłam się i rzeczywiście zobaczyłam Mikołaja. Zaczęłam mu się przyglądać i po chwili zorientowałam się, że był to Gideon. Za nim stała ciocia Mady, która miała doczepione wielkie, elfie uszy. Wraz z mamą nie mogłyśmy powstrzymać się od śmiechu.
Hohoho - zaczął Gideon mikołajowym głosem. - Czy są tu jakieś dzieci, które nie dostały jeszcze prezentów?
Tak, tak tutaj - Caroline zaczęła skakać z podekscytowania.
- A czy byłaś grzeczna w tym roku? - zapytał "Mikołaj".
- Tak!
- No nie wiem - mama popatrzyła z uśmiechem na Caroline.
- Mamo! - Caroline spojrzała na nią obrażona.
- Ha ha tylko żartowałam - broniła się mama.
- No dobrze. A ty chłopcze byłeś grzeczny w tym roku? - "Mikołaj" zwrócił się do Nicka, który nadal siedział na kanapie. Nagle wstał, podszedł do Gideona i powiedział mu coś na ucho.
- Ha ha no dobrze - odpowiedział mu z uśmiechem.
- Elfie Pomocniku podaj mi prezenty - polecił Gideon cioci Mady. Ta z wielkim uśmiechem przyciągnęła do siebie duży wór.
- No to zobaczmy co tu mamy - powiedział Gideon wyciągając z worka duże, pięknie zapakowane pudełko.
- Dla Caroline - z uśmiechem przeczytał bilecik przypięty do prezentu.
- To ja tutaj! - Caroline błyskawicznie znalazła się obok "Mikołaja" jakby bała się, że ktoś ją uprzedzi. Odbierając paczkę była cała rozpromieniona. Zrobiłam jej kilka zdjęć aparatem, który podała mi mama.
- Dla Nicka - Gideon odczytał kolejną karteczkę. Nick podszedł zadowolony, aby odebrać prezent. Szepną coś do Gideona, a ten zaczął się śmiać. Wyglądali tak uroczo, że zrobiłam im zdjęcie. Potem wszyscy usiedliśmy na kanapie i rozpakowywaliśmy swoje prezenty. Dostałam piękną bransoletkę. Na początku myślałam, że przy wyjmowaniu jej z pudełka zgubiłam przywieszkę, ale rozglądnęłam się dokładnie po kanapie i nigdzie czegoś takiego nie było. Poprosiłam Gideona ( który zdążył się już przebrać), aby mi ją założył, była lekka co bardzo mi się podobało.
Pan Benhard przyniósł nam ciastka w kształcie reniferów i usiadł wraz z nami oglądając swoją nową książkę kucharską. Wtedy przypomniałam sobie, że mam jeszcze jeden prezent dla Caroline. Podbiegłam do przedpokoju i wyjęłam z torby owieczkę, którą wydziergałam.
- Proszę Caroline to dla ciebie - powiedziałam wręczając siostrze prezent.
- Jejku! Dziękuje Gwenny. Znowu spotkałaś Lady Tinley? - zapytała.
- Tak, ale to akurat sama wydziergałam - powiedziałam lekko się rumieniąc.
- Naprawdę? - zapytała mama. Masz prawdziwy talent.
- Dziękuje - teraz na pewno byłam czerwona jak burak. Usiadłam z powrotem obok Gideona i zauważyła, że przygląda się owieczce.
- Nie wiedziałem, że lubisz dziergać - powiedział do mnie z uśmiechem.
- To chyba moje nowe hobby. Gideon popatrzył na mnie zadowolony, a potem ułożył się wygodnie na kanapie i objął mnie w talii. Wszyscy rozmawialiśmy i śmialiśmy się w wniebogłosy, kiedy powtarzałam żarty, które mówił mi siedzący obok nas Xemerius. Czas zleciał nam bardzo szybko. O 23.00 Gideon pomógł przenieść mojej mamie śpiącą Caroline. Potem poszliśmy do mojego pokoju, a pan Benhard przyniósł nam gorącą czekoladę.
- Mam coś dla ciebie - powiedział odkładając kubek.
- Ale przecież dostałam już dziś prezent.
- Ale nie ode mnie.
- Jak to? - zapytałam odkładając kubek.
- To był prezent od twojej mamy - powiedział z uśmiechem. Poprosiłem ją, aby kupiła ci samą bransoletkę.
- Dlaczego? - zapytałam.
- Bo ja mam dla ciebie przywieszkę.
Wstał, wyją z kieszeni pudełeczko które włożył mi w ręce. Otworzyłam je a w środku była piękna przywieszka z połączonymi ze sobą dwoma sercami. W środku jednego serca znajdował się okrągły rubin, a drugiego - diament. Z tyłu widniał napis: "Forever". Patrzyłam na przywieszkę ledwo powstrzymując łzy.
- Nie podoba ci się? -spytał przestraszony Gideon.
- Nie! Jest cudowna! Ale musiała być strasznie droga. Czy to prawdziwe kamienie? - zapytałam.
- Tak - potwierdził Gideon. Tak jak moja miłość do ciebie - powiedział łapiąc mnie za rękę. Gwen kocham Cie. Teraz nie mogłam powstrzymać łez. Byłam taka szczęśliwa.
- Mogę? - zapytał Gideon patrząc na przywieszkę. Dałam mu ją, a on przyczepił mi ją do bransoletki od mamy i pocałował w usta. Odwzajemniłam jego pocałunek. Gdy w końcu się od siebie oderwaliśmy Gideon zaproponował abyśmy oglądnęli zdjęcia, które dziś zrobiłam. Wzięłam aparat i szybko zgrałam je na laptopa.
Ułożyliśmy się z Gideonem wygodnie na moim łóżku, położyliśmy laptopa na kolanach i oglądaliśmy zdjęcia popijając czekoladę. Gdy doszliśmy do tego na którym Nick szepcze coś do rozbawionego Gideona, zapytałam: - Co cie w tedy tak rozbawiło.
- Twój brat powiedział mi, że jego nie da się nabrać zwykłym strojem i poprosił abym więcej nie pytał go czy był grzeczny, bo z tego będzie rozliczał go tylko prawdziwy Mikołaj, albo mama - powiedział śmiejąc się Gideon, a ja do niego dołączyłam.
- Ale jak to sobie poszedł?! - usłyszeliśmy dobiegający z korytarza głos Charlotty.
- Najwidoczniej był zmęczony - odpowiedziała mama. Od razu wiedziałam, że rozmawiają o Gideonie.
- Wielka szkoda. A Gwendolyn już śpi? - tym razem głos Charlotty dobiegał zza drzwi mojego pokoju.
- Nie! Nie wchodź tam - usłyszałam głos mamy.
- Dlaczego?
- Nooo... bo Gwendolyn już na pewno śpi. Jest dziś bardzo zmęczona. Byłam bardzo wdzięczna, że mama mnie kryła i uratowała od wrednych komentarzy kuzynki. Słyszałam kroki Charlotty oddalającej się od mojego pokoju. W końcu dała sobie spokój, a ja nadal mogłam kontynuować końcówkę tego cudownego dnia wtulając się w Gideona.


Mam nadzieję, że rozdział się podobał. Niestety nie wiem kiedy będzie następny ponieważ w tym tygodniu mam egzaminy próbne :(.