Rozdział XI

W Temple czekał już na nas pan George.

- Dzień dobry Gwendolyn . Pozwól ze mną  - powiedział z wyraźnym zdenerwowaniem w głosie.

- A gdzie idziemy? – zapytałam niepewnie.

- Do Smoczej Sali gdzie czeka na ciebie reszta strażników.

- A po co mam tam iść? O co w tym wszystkim chodzi? Czy zrobiłam coś złego? – zaczęłam lekko panikować przez tajemniczą rozmowę z panem Marleyem.

- Wszystkiego dowiesz się za chwilę - odpowiedział, a w jego głosie słychać było zmartwienie.

- Ale… - chciałam jeszcze o coś zapytać, ale drzwi od Smoczej Sali otworzyły się i ukazał się w nich Falk de Villiers.

- No! W końcu jesteście – powiedział i dał mi znak abym weszła do środka.

W sali były wszystkie znane mi z Loży osoby. Niepewnie podeszłam do Gideona, który stał obok Charlotty. Chłopak objął mnie w talii i przyciągną mocna do siebie.

- Witam wszystkich – przywitał nas Falk po zajęciu swojego miejsca obok pozostałych członków Loży. - Jak wszyscy wiemy zgromadziliśmy się tu, aby przedyskutować sprawę związaną z ucieczką hrabiego de Saint Germain z naszego więzienia – oznajmił bardzo oficjalnym tonem.

- Co?! – krzyknęłam zszokowana, a Gideon objął mnie jeszcze mocniej.

- Falku zapomniałeś, że Gwendolyn nie została jeszcze o niczym powiadomiona - przypomniał pan George.

- Jak zawsze – pomyślałam.

- Racja – potwierdził Falk i zwrócił się w moim kierunku.  –  Więc to co przed chwilą usłyszałaś jest prawdą. Niestety dwa dni temu hrabiemu udało się uciec z więzienia.

 - Ale jak?! – czułam, że w moim głosie słychać było strach.

- Tego nie wiemy. Podejrzewamy, że pomógł mu ktoś z zewnątrz.

Czułam jak uginają mi się nogi i na chwilę straciłam równowagę. Na szczęście Gideon mnie przytrzymał.

- Gwen wszystko w porządku? – zapytał patrząc mi w oczy.

- Ch…chyba tak – odpowiedziałam z drżącym głosem.

- Chcesz stąd wyjść?

- Nie – odpowiedziałam od razu. Nie chciałam, aby ominęła mnie rozmowa na tak ważny temat.

- Więc – kontynuował Falk – nie wiemy gdzie ukrywa się hrabia, ale dowiedziałem się, że jakimś cudem udało mu się odkryć sposób na wysyłanie naszych podróżników w przyszłość bez użycia chronografu.

- Skąd o tym wszystkim wiecie? – zapytała Charlotta.

- Niedawno odwiedził mnie jeden z moich przodków. Był to Jonatan de Villiers – karneol. Gdy Falko o tym wspomniał od razu przypomniała mi się postać, którą widziałam w Smoczej Sali. – Był on najprawdopodobniej zahipnotyzowany – kontynuował – nie chciał prowadzić ze mną żadnej rozmowy. Przekazał tylko wiadomość od hrabiego i znikną.

- Dlaczego hrabia wykorzystuje podróżników? - dopytywała się Charlotta.

- To ostrzeżenie. Podczas swoich misji Gideon odkrył miejsce w którym się ukrywał. Hrabia jakoś się o tym dowiedział i zaczął nas zastraszać wiedząc jak ważni są dla nas podróżnicy.

- Wiedziałeś o wszystkim – powiedziałam szeptem do Gideona, mimo że miałam ochotę krzyczeć.

- Gwen ja nie mogłem… - zaczął się tłumaczyć ,ale nie dałam mu skończyć.

- Wiedziałeś o wszystkim i nic mi nie powiedziałeś! Jak mogłeś?! – powiedziałam ledwo tłumiąc szloch.

- Kochanie uspokój się. Porozmawiamy potem, dobrze?

- Nie mam ochoty z tobą rozmawiać. Daj mi spokój! – powiedziałam gwałtownie odsuwając się od niego.

- Nie wiemy kogo jeszcze hrabia wysłał w przyszłość  - kontynuował Falk.

- Lady Tinley – powiedziałam cicho. Oczy wszystkich zwróciły się w moim kierunku.

- Słucham Gwendolyn? – zapytał pan George.

- Podczas elapsji do 1910 roku spotkałam Lady Tinley, która powiedziała mi, że będzie wracać do 1897 roku.

- Dlaczego nic nam nie powiedziałaś? – zapytał Falk.

- Myślałam, że macie wszystko zapisane w Kronikach – oznajmiłam żałując, że nie wpadłam na to wcześniej.

- A czy Lady Tinley rozmawiała z tobą? – dopytywał się pan George.

- Tak była miła jak zawsze – powiedziałam zgodnie z prawdą.

- Czyli była nieświadoma tego, że jest wykorzystywana przez hrabiego – myślał na głos Falk. - Wysatrczy na dziś tych wszystkich informacji.  Gideonie bardzo proszę udaj się z Gwendolyn na elapsję. Chłopak skiną głową i pociągną mnie w kierunku wyjścia z sali.

- Puść mnie! – rozkazałam gdy tylko opuściliśmy pomieszczenie.

- Gwen to nie tak. Nie mogłem ci tego powiedzieć to było zadanie Loży – zaczął się tłumaczyć  Gideon.

- Ale dlaczego? Czemu dowiaduje się o wszystkim jako ostatnia? – zaczęłam głośno szlochać. Nie mogłam już dłużej zachować zimnej krwi.

- Wszystko będzie dobrze. Nie martw się poradzimy sobie z tym .

Gideon objął mnie mocno i zaczął głaskać po włosach. On zawsze wiedział jak mnie uspokoić.  Gdy szliśmy przez ciemne korytarze podziemi  nadal obejmował mnie w talii. Wzdrygnęłam się na dźwięk kroków gdzieś przed nami. Gideon odruchowo ukrył mnie za swoim ciałem. W ciemnościach zaczęła rysować się czyjaś sylwetka. Z przerażeniem wpatrywałam się w zmierzającą w naszym kierunku postać. 

Jeśli rozdział się podobał to bardzo proszę o zostawienie komentarza :).